Everything's gonna be alright...

ตอนนี้ ที่เมืองไทยมี การทำรัฐประหาร ตั้งแต่คืนวันอังคาร (19/09/06) ที่ผ่านมาอะ แต่เป็นแบบ peaceful coup นะ ไม่มีการนองเลือดแต่อย่างใด ... แล้ว ประชาชนก้อค่อนข้างที่จะเห็นด้วย ประมาณนั้นนะ ... ไงก็แล้วแต่ ... ขอให้ ประเทศไทยของเรา กลับคืนสู่ภาวะปกติ แล้วก็สงบสุข asap.

ส่วนเราเองก้อยัง ทำงาน ตัวเป็นเกลียว หัวเป็นนอต เหมือนเดิม... ฮ่าๆ พูดแล้วก้อ ไปหารกันเอาเองนะจ๊ะ .... เว่อร์ ตามระเบียบ อ่อ อีกอย่างคิดว่าจะกลับเมืองไทยประมาณต้นปีหน้าล่ะ อีก ราวๆ สี่เดือนครึ่งอะ ถ้านับแล้วไม มันนานจังหว่า อยากให้เป็น พรุ่งนี้ หรือ อาทิตย์ จังเลยยย... มันคงถึงเวลาที่จะต้องกลับบ้านซะทีอะ ... home sweet home (always)!!!!

คิดถึง ป๊า กะ ม่ะม๊า อย่างแรง ค่า

Me & My bros

I got pictures from Au ages a go, but hadn't downloaded as it seemed such a big file. Finally, I downloaded them yesterday (I was talking to Au on msn, and he seemed wanting me to have a look at them.) Normally, au isn't that kind of person. You know, asking/telling people to do things over and over again. So, the pictures should be something... something...

They all are our photos when we were kids (none of us was not yet 5, I guessed). To be honest, I'd almost forgot those moment of my life. I'm just too far away from places to remind me those feelings, am I? Not only myself though, all of us are... We are! Only our parents are still "home". No wonders, they should have missed us a lot, really a lot. We're seeing new people, surrounded by new environment all the time. It's kind like fun, exciting and challenging, I guess. For them, it should be like something missing from what it used to be. I'm now feeling like, my parents miss me really a lot, much more than I miss them. I don't mean that I miss them less or don't miss them. Of course, I really do. I just think my feeling can't be compare to theirs.

If I could ask for any thing now, I wished I was with my parents and my brothers. That's all I would ask for really!!!!

I love you, mama, papa, au & lee.